Hardlopen en het Alles Of Niets Syndroom

Ik houd van elke dag hardlopen.

Maar er zijn van die ochtenden dat ik moe wakker word.

Nou weet ik van mezelf dat als ik maar eenmaal ben opgestaan dit snel wegebt, en ik prima kan gaan hardlopen.

Maar soms is er een dag waarop de vermoeidheid blijft.

En dan krijg ik last van het Alles Of Niets Syndroom.

Hardlopen en Het Alles Of Niets Syndroom

Ik heb namelijk voor elke dag van de week een vast hardlooprondje. Dat is leuk voor de afwisseling, en is een fijn houvast voor mijn dagelijkse hardloop routine. Sommige rondjes zijn iets langer dan anderen hardlooprondjes.

En dan zul je altijd zien dat op een dag dat ik me moe voel, een groter rondje op het programma heb staan.

'Dat hardlooprondje is echt te groot voor me vandaag,' denk ik dan.

En dan besluit ik om dan in vredesnaam toch maar een keer over te slaan, ook al doe ik dat liever niet.

Het hoeft niet alles over niets te zijn!

Totdat ik op een dag besefte: 'Als dat rondje iets teveel is vandaag, kan ik natuurlijk ook een ander, korter rondje lopen!' Het hoeft niet alles of niets te zijn. Er is ook nog zoiets als een tussenvorm.

Door op lastige dagen een wat kortere afstand te lopen, kan ik toch hardlopen!

Niet de route kunnen lopen die ik had gepland, hoeft dus niet betekenen dat ik helemaal niet kan gaan hardlopen.

Het klinkt zo simpel, maar voor mij was het echt een eye-opener.

Signalen dat je misschien last hebt van het Alles Of Niets Syndroom

• Je wilde 10 kilometer hardlopen, maar hebt maar tijd voor 5 kilometer. Vervolgens denk je dat het dan eigenlijk zinloos is om te gaan.
• De enige afstand die je nog kan motiveren is een marathon lopen. De rest vind je eigenlijk maar niks.
• Het regent pijpenstelen buiten en je had een duurloop op de planning staan. In plaats van dan in ieder geval een kort rondje te lopen, blaas je het hardlopen helemaal af.

Hoe is dat voor jou? Heb jij als hardloper last van het Alles Of Niets Syndroom?