Heeft iemand mijn Chi gezien?

Woensdag had ik mijn eerste Chi Running les. De opkomst was overweldigend, en blijmoedig schudde ik de hand van mijn enige medecursiste.

Het valt nog niet mee om de Chi te vinden, er is zoveel om aan te denken. Eerst moet ik mijn lichaam in de juiste stand positioneren, daar ben ik zo'n vijf minuten druk mee.

Vervolgens moet ik naar voren leunen, en net als ik denk dat ik keihard op mijn gezicht ga, komt mijn been me te hulp, slingert zich naar voren, en redt me zo van een onaangename val.

Eindelijk aan het lopen, moet ik er aan denken mijn bekken onder me te houden, als een schaal gevuld met water, zonder te knoeien. Maar ik voel gewoon hoe het water er aan beide kanten uit morst, en mijn schouders spannen zich van bezorgdheid dat ik het niet goed doe.

'Het gaat om het proces, niet om de resultaten!' prevel ik bemoedigend tegen mezelf.

En dan bevind ik mij op bekend terrein, want is dat niet wat ik mezelf als moeder steeds voor houd?! Als het als moeder om de resultaten ging dan zat ik allang stilletjes in een hoekje te huilen.

Dus ik ploeter gewoon door, op zoek naar de Chi, zowel als loopster en als moeder.

En het goede nieuws is dat ik als loopster volgende week mijn tweede les krijg.

Similar Posts

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.