Nog 16 km tot Rust en Sereniteit

Ik heb besloten te stoppen met mijn buikdanslessen, en in plaats daarvan te gaan lopen op dinsdagmorgen. Zo komt de dinsdagavond vrij om nog wat te werken als de kinderen in bed liggen.

Ik vond de buikdanslessen drie jaar lang erg leuk, maar toen kwam dat moment dat aan het eind van iedere les de lerares juichte: 'En nu vrij dansen!!!' En terwijl iedereen om me heen zich te buiten ging aan allerei woeste passen stond hupste ik moeizaam een beetje heen en weer als Jan Keizer uit BZN.

Ik geef de voorkeur aan de rustige solitude van een loop ten opzichte van het Wat-zijn-wíj-een-gekke-meiden-groepsgedoe van de buikdanslessen. En bij een loop kan ik 'vrij' zijn wel waarderen. Zal ik links of rechts gaan? Ga ik het platteland op of kies ik voor een stadsloop?

Deze morgen deed ik beide, en liep 16 kilometer, via het platteland naar twee naburige dorpjes. Ik kon het precies tussen het brengen en halen van de kinderen wringen.

En nu ben ik helemaal sereen en zo.
Vallend gebekerte? Maakt mij niet uit.
Cornflakes aan het plafond? Ik haal mijn schouders op, en glimlach.

Er gaat niets boven 16 kilometer rennen om mij een gevoel van rust en evenwicht te geven.
Of een gevoel van zo'n grote moeheid dat ik me nergens meer over kan drukmaken.

Similar Posts

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.